HOOFDMENU Over tango 4 Stijlen 3 Varianten Vraag & antwoord

1. Salonstijl

Na1925 gingen steeds meer mensen tango dansen, vaak in volle zalen. Daar ontstond de salonstijl: de danshouding kan zowel open als gesloten zijn. Die keuze was vaak bepaald door de wijk waar mensen tango hadden leren dansen. Men leerde namelijk dansen door het te doen; tangoscholen waren er aanvankelijk nog niet. In de salonstijl wordt zowel open als gesloten gedanst. Ook in oude films zie je hoe die beide vormen van omhelzing naast elkaar werden gedanst.

Na de 1980 werd de salonstijl verder ontwikkeld, vaak met meer en grotere bewegingen dan voorheen. Dat werd de stijl van de eerste generaties 'maestro's' die de tango weer aan het publiek leerden, nu veelal wel binnen het kader van dansscholen. Er ontstond nu ook een soort van basis-dansvocabulaire, van waaruit leerlingen hun verdere danspassen opbouwden.

Salonstijl zoals gedanst in de film Cuesta Abajo door Carlos Gardel in 1934

Mercelo Solis en Mimi in de Milonga Parakultural Salón Canning

2. Milonguero stijl

De Milonguero-stijl kreeg zijn naam in 1985 maar heeft voorgangers in de vroegere tango.. Na 1985 werd deze stijl opnieuw gedefinieerd en ontstond een eigen vocabulaire voor deze manier van dansen. Kenmerkend is de innig gesloten danshouding. De partners lijken naar elkaar toe te leunen, maar niet zo dat zij zonder die steun zouden omvallen. Ze staan nog steeds hun eigen as.

De bewegingen zijn klein en zacht, zoals het sluipen van een panter. Voor de milonguero-stijl is een goede technische beheersing van balans en gewichtsoverdracht nodig. De muziek en de interpretatie daarvan krijgen alle aandacht. Het vereist ervaring om de innige verbinding de hele dans vol te houden.

Een variant is de 'apilado-stijl'. Daarin leunen de partners over hun zwaartepunt heen tegen elkaar en delen een gemeenschappelijke as. Deze stijl zie je alleen bij demonstraties door professionele dansers.

Zie voorbeelden onder aan pagina

Maria Plazaola en Ryszard Musial dansen Carillon de la Merced

Carlos Espinoza en Noelia Hurtado dansen La Tupungatina

3. Neotango en non-tango

Neotango ontstond rond 1995 en onderscheidt zich van traditionele tango door grote en brede bewegingen, het sturen van de volger met nadrukkelijke armbewegingen, het bewegen van de partners in breed uitgevoerde tegengestelde draaien, de open danshouding en het gebruik van veel saccada's en boleo's. De muziek is vaak electronisch en heeft een wat lager tempo dan de traditionele tangomuziek. Binnen de neotango ontstonden allerlei varianten, zoals Gotan, Bajafondo, Narcotango, Otros Aires enzovoort.

Non-tango is niet echt een andere stijl. Op nontango wordt gedanst in de verschillende stijlen die de tango kent, maar de muziek is er meestal niet voor geschreven. Zo kun je dansen op uiteenlopende hedendaagse muziek, maar ook op klassieke muziek.

Neotango: Michelle en Joachim Dieteker dansen Cinema Paradiso van Esteban Morgado

Gotan Project: Mauro Caiazza en Daniela Kizyma dansen Santa Maria (Del Buen Ayre)

Nontango: Chico Frumboli en Juana Sepulveda dansen Clair de Lune van Claude Debussy.

4. Een archaïsche stijl: Canyengue

De Canyengue (spreek uit Cazjengue) heeft verbindingen met Candombe, de dans van de zwarte bevolking van Uruguay en Argentinië. Het betekent 'opgaan in de muziek'.

In Cayengue komen drie componenten samen: de doorgezakte danshouding van de Candombe met de voeten vlak op de grond, de omarming uit de Europese dans waarbij de dansers één gezamenlijke as delen, en het ritme en de gespeelde verleiding van de habanera. Wanneer je naar de Canyengue kijkt zie je overeenkomsten met de tango in de manier van lopen en in de manier waarop boven- en onderlichaam in tegengestelde richting bewegen (dissociatie). Voor het overige heeft de Canyengue een beperkt repertoire aan bewegingen. Vanaf 1930 werd de Canyengue vrijwel niet meer gedanst, maar de laatste jaren is sprake van een herleving.

Zie voorbeeld onder aan pagina.

Graciela en Osvaldo dansen Canyengue op 'Otoño', muziek van Francisco Canaro

info

Tel: 0622495909